Bu sorunun yanıtını bulmak pek kolay değildir. Her yıl milyonlarda kişi para ödeyip, evlendirme memurunun karşısında durup, ömür boyu birbirlerine bağlı kalma yemini etmektedirler. Eğer birisi onları park yerinde durdurup bunu neden yaptınız diye soracak olursa binlerce değişik sebep ortaya sürülecektir: «Bir yuva kurmak... çocuk sahibi olmak... çünkü birbirimizi seviyoruz... çünkü benden evlenmem bekleniyordu... çünkü hamileyim... iyi bir mahallede yaşamak istiyorum... bence yapılacak en doğru iş buydu.» ve daha buna benzer binlerce sebep ortaya atacaklardır. Halbuki evlenme için ileri sürülen sebeplerin hepsi bikini gibidir - açıkta bıraktıkları şeyler çok ilginç fakat gizledikleri noktalar hayatidir. Temeldeki asıl nedenleri gizlerler.
Dünya kurulduğundan beri, her medeniyetteki, her kıtadaki, her ülkede, kadın ve erkekler evliliği bir yaşam biçimi olarak kabul etmişlerdir. Afrika'daki Ubangi kabilesindeki genç kızla, Türkiye'de yaşayan sosyetik bir güzel, Kuzey Kutbundaki pembe yanaklı Eskimolu kız kardeşleri de hep aynı gayenin peşinde koşarlar: Kendilerine ait bir erkek ve bir ev. Yeryüzündeki her kadının bilinç altına kök salmış ve her şeyi bastıran bir istek vardır, kendisini sevecek ve sevebileceği bir erkeğe sahip olmak.
Bu daha doğum odasında başlar. Bebek gözlerini açıp annesinin kendisine baktığını gördüğü andan itibaren, her dişi bebeğin (erkek çağdaşı da) kafasında evlenme fikri oluşmaya başlar. Önündeki ilk beş yıl (en azından) bebekler duygusal açıdan bir tek insana dayanırlar. - Annelerine. (Veya anne'nin yerin alan her hangi bir kimseye) Birlikte yemek yerler, birlikte yaşarlar, birlikte uyurlar ve birlikte kavga edip, barışırlar birbirlerinden sıkılıp, hoşlanırlar. Gerçek onları bu kaçınılmaz ilişkiyi en iyi şekilde yürütmeye zorlar. Güzel bir kızın yaptığı gözlemlere göre "Bir kadın istediği zaman kocasını başından atabilir ama ömür boyu anasına bağlı kalmak zorundadır." Çocukluktan bu yana kurulan tüm ilişkiler, ilk orijinal ilişkilerin birer yansımasıdır. YAZININ DEVAMINA GİT
Sponsorlu Bağlantılar:
Öğretmen - öğrenci, memur -amir, evsahibi - konuk, kız ve erkek arkadaş ilişkileri, anne ve çocuk ilişkisinin sulanıp, yetiştirilmiş türüdür. Ne yazık ki, orjinal ilişkilerin yerine kurulan, sonraki ilişkiler, ilk ilişkilerin verdiği baş dönmesini ve karşılıklı duyulan hazzı vermez. Ve günün birinde, tüm işaretler yerine oturunca, uygun erkek, uygun zamanda ortaya çıkınca, her kız (bilinçsiz de olsa) eskiden bu yana istediği (annesiyle kurduğu mükemmel mutluluk ve mükemmel uyumu) o erkekte bulduğuna inanır. Bir kadın için kocası "İideal anne" rolüne ne denli yaklaşırsa evliliğinde de o denli mutlu olur. Bir erkek için de karısı "ideal anne" rolüne ne denli yaklaşırsa o denli mutlu olur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder